நவீன சிறைகள்…

‘மரம் அமைதியை நாடினாலும்
காற்று விடுவதாயில்லை’
                                       – மாவோ

பள்ளியிலிருந்து வீடு திருப்புகிறேன் என்பது பல கிலோ மீட்டருக்கு முன்னமே எனது வீட்டாருக்குத் தெரிந்துவிடும்.

வழியில் கிடக்கும் பெரிய மரக்கிளை ஒன்றைத் ‘தர தர’வென இழுத்துக் கொண்டோ… புத்தகங்கள் வைப்பதற்கு வாங்கிக் கொடுத்த பெட்டியில் கற்களைப் போட்டு நிரப்பி, கைப்பிடியில் ஒரு நீளக் கயிற்றைக் கட்டி ‘தடதடதட’வென இழுத்துக் கொண்டோ… திரும்பிக் கொண்டிருப்பேன்.

‘ஓட்ட ஸ்க்கூல்’ பத்மா டீச்சர், தான் பார்த்து வந்த ‘சிவந்த மண்’ கதையைச் சொல்லும்போது நாங்களெல்லாம் டேபிளுக்கு அடியில் உட்கார்ந்து அதைக் கேட்டுக் கொண்டிருப்போம்… ‘ஓட்ட ஸ்க்கூல்’ என்பது… ‘ஓட்டை ஸ்கூல்’ என்பதன் மரூஉ.

எங்கோ… யாரோ வீட்டுக் கதவை இரவில் வெங்கடாசலபதி வந்து தட்டினான் என்பதை நம்பி பயந்துபோய் எங்கள் வீட்டுக் கதவிலும் நாமம் வரைந்து வைத்தேன் ஒருமுறை. இன்றைக்கும் ‘இறைவனடி சேர்ந்ததை’ பலர் வருத்ததுடன் தெரிவிப்பதைப் போல் ‘வந்ததுக்கு’ மகிழாமல் மிரண்டதை நினைத்தால் சிரிப்பாக இருக்கிறது.

சோளக்காட்டுக்குள் புகுந்து ஓடுவது…

சின்னச் சின்ன பாத்தி கட்டி செடி வளர்ப்பது…

ஒவ்வொரு பாத்திக்கும் நடுவே குட்டிக்குட்டி ஓட்டைகள் போட்டு தண்ணீர் விடுவது…

வண்ண வண்ணமாய் முட்டைகள் இடும் பொன்வண்டுகளை அடர்ந்த இலந்தைப்பழ மரத்திலிருந்து பிடித்து வந்து நூல்கட்டி விளையாடுவது… என இயற்கையோடு கலந்து கழிந்தது எனது ஆரம்பப் பள்ளிப் பருவம்.

நகர்ப்புற சந்தடிகளிலிருந்து ஒதுங்கி இருந்த ‘ஓட்ட ஸ்க்கூலை’ விட்டு வேறு பள்ளி மாறியபோது எல்லாமே மிரட்சியாக இருந்தது.  எதுவுமே அப்பா அம்மாவின் பார்வையிலேயே இருந்த நிலை மாறியிருந்தது புரியவில்லை அப்போடது.  பரிட்சையை எவ்வளவு பிரமாதமாக எழுதியிருக்கிறேன் என்பதை அம்மாவிடம் காட்டுவதற்காக கேள்வித்தாளை பள்ளியில் கொடுத்துவிட்டு விடைத்தாளை வீட்டுக்குக் கொண்டு வந்து விட்டேன் ஒருமுறை. அதைப் பார்த்ததும் அலறி அடித்துக்கொண்டு விடைத்தாளை ஒரு கையிலும்… என்னை மறு கையிலும் பிடித்துக் கொண்டு மீண்டும் பள்ளிப் படியேறினாள் அம்மா.

புதிய பள்ளியில் ஆறாம் வகுப்புக்கு நுழைவுத் தேர்வு வேறு. (இப்போதெல்லாம் பிரசவம் முடிந்த மறுவாரமே பள்ளியில் சேர்த்து விடுவது வேறு விஷயம்…) இங்கிலீஷிலும் கேள்விகள் வரும் என்பதால் அப்பா படித்துப் படித்து சொல்லித் தந்தார் பலவற்றை. அதில் ஒன்றுமட்டும் இன்றைக்கும் புரியாதது எனக்கு.

“வாட் ஈஸ் யுவர் பாதர்…?” என்பதற்கு என்னதான் மண்டையை உடைத்துக் கொண்டு யோசித்தாலும்…

“உன் அப்பா என்ன…?” என்பதற்கு மேல் ஓடவில்லை.

“அப்பா! ‘உங்கப்பா என்ன…? ன்னா… என்ன அர்த்தம்” என்பேன்.

“வாட் ஈஸ் யுவர் பாதர்…ன்னா உங்கப்பா என்ன வேலை செய்கிறார்?ன்னு அர்த்தம்” என்பார் அப்பா. இங்கு ‘வேலை’ என்பதற்குத் தேவையான ஒரு வார்த்தையும் இதிலில்லையே என்று குழப்பிப் போவேன்.

அந்நியமான மொழி…

அதட்டலான சூழல்…  என

போயிற்று எனது பள்ளி வாழ்க்கை.

சில வருடங்கள் முன்பு நேஷனல் புத்தக டிரஸ்ட் வெளியிட்ட ‘ஜன்னலில் ஒரு சிறுமி’ என்கிற நூலை வாசித்தது நினைவுக்கு வருகிறது.

டோட்டோசான் என்கிற இந்த சிறுமிதான் இதன் கதாநாயகி.

வகுப்பறையின் சன்னலுக்கு வெளியே அமரும் பறவையை நேசிப்பவளாக…

வீதியோரக் கலைஞர்களது இசையை ரசிப்பவளாக…

இயற்கையின் அழகில் லயிப்பவளாக… இருக்கும் டோட்டோசான் இக் ‘கடும் குற்றங்களுக்காக’ பள்ளியிலிருந்து வெளியேற்றப்படுகிறாள்.  பிற்பாடு அவளை ஏற்றுக் கொள்ளும் மற்றொரு பள்ளி இயற்கைக்கும் டோட்டோசானுக்கும் உள்ள உறவை புதுப்பித்துத் தருகிறது.

நூலை வாசிக்க வாசிக்க அந்த ரயில் பெட்டி போல் அமைந்த வகுப்பறையில் அமர்ந்து வாசிப்பவர்களாக…

அன்பான ஆசிரியர்களோடு மலை முகடுகளைச் சுற்றி வருபவர்களாக…

கடல் வாழ் உயிரினங்களைக் காண படகுப் பயணம் செல்பவர்களாக… நாமும் மாறும் அதிசயம் நிகழ்ந்தேறுகிறது.

இப்படிப்பட்ட பள்ளியும் ஆசிரியர்களும் நமக்கும் நமது மழலைகளுக்கும் வாய்க்கவில்லையே என்கிற ஏக்கமும் சேர்ந்தே எழுகிறது.

இன்றைக்கு இருக்கும் அபத்தமான கல்விமுறை குறித்தும், அதனை நடைமுறைப்படும்தும் ஏவலர்களாக ஆகிப்போன பள்ளி கல்லூரி ஆசிரியர்கள் குறித்தும் அலசி ஆராய்ந்து வெளி வந்துள்ள மற்றொரு நூலினையும் வாசிக்க நேரிட்டது.

‘காலச்சுவடி’ன் ‘தமிழகத்தில் கல்வி’ என்கிற நூலே அது.

மனோன்மணியம் சுந்தரனார் பல்கலைக்கழகத்தில் துணைவேந்தராகப் பணியாற்றிய வசந்திதேவியுடன் நிகழ்ந்த உரையாடல்களின் தொகுப்பு தான் அந்நூல்.

சொன்னவைகளே திரும்பத்திரும்ப சில இடங்களில் சொல்லப்பட்டாலும் கல்வியின் பல்வேறு பரிமாணங்களைப் பற்றி அலசும் இந்நூல் அனைத்து பள்ளி கல்லூரிகளிலும் கட்டாயப்பாடமாக வைக்கப்பட வேண்டிய ஒன்று.

கவனிக்க: கட்டாயப்பாடம் மாணவர்களுக்கு அல்ல. ஆசிரியர்களுக்கு.

திகார் சிறையைப் பார்த்தே தீரவேண்டும் என்கிற மாளாத ஆசை கொண்டவர்கள் அதற்கான ‘தப்பு தண்டாக்களில்’ இறங்க வேண்டியதில்லை. பேசாமல் பக்கத்திலுள்ள ஏதாவது மெட்ரிகுலேஷன் பள்ளிகளை எட்டிப் பார்த்துவிடுவது போதுமானது.

நவீன சித்ரவதைக் கூடங்களின் மறு அவதாரங்கள் அவை.

சிறை அதிகாரிகளாக முதல்வர்களும்…

சிறை வார்டன்களாக ஆசிரியர்களும் உருமாற்றம் பெற்று ‘படி படி’ என்று படிக்க வைத்து ‘கிழி கிழி’ என்று கிழிக்க வைக்கிறார்கள்.

தமிழில் பேசினால் தண்டனை வழங்கும் பள்ளிகளும் உண்டு தமிழகத்தில்.

இதற்குக் காரணம் அடிமுட்டாள்களாகவும், பேராசை பிடித்தவர்களாகவும் இருக்கின்ற ‘கான்விக்ட் வார்டன்களே’

யாரிந்த ‘கான்விக்ட் வார்டன்கள்…?’

வேறு யார்… பெற்றோர்கள் தான்.

‘தன் குழந்தை மட்டுமே முதல் மதிப்பெண் பெறவேண்டும்… மற்றவர்களெல்லாம் பிற்பாடுதான்’ என்கிற போட்டி பொறாமை உணர்வுகளை ஊட்டியே வளர்கிறார்கள் தத்தமது மழழைகளை.

‘உனக்குத் தெரியாததை ஆசிரியரிடம் கேள்… தெரிந்ததை சக மாணவர்களுக்குச் சொல்லிக் கொடு..’ என்கிற பெற்றோர்கள் ஏறக்குறைய இல்லை என்பதே உண்மை.

தன் பிள்ளை மட்டுமே படித்து வளரவேண்டும் என்கிற மடையர்களால் வளர்க்கப்படும் பிள்ளைகள்…. வளர்ந்த பிற்பாடு நியூட்டனின் மூன்றாவது விதியை மிகச் சரியாகவே பின்பற்றுகின்றன.

வளர்ந்த பிற்பாடு அவர்கள் செய்யும் முதற்காரியம்: தன் பெற்றோரை முதியோர் இல்லத்துக்கு அனுப்பி வைப்பது தான்.

எல்லாப் பொழுதுகளும் படிப்பில் கழியும் மழழைகளுக்கு ஓய்வுக்கும் விளையாட்டுக்களுக்குமான பொழுதுகள் இல்லாது போயிற்று.

ஒன்று மனப்பிரமை பிடித்தவர்களாக…

அல்லது சமூகம் குறித்த மயிரளவு சிந்தனைகூட அற்றவர்களாக…

அதுவும் இல்லையெனில் தேர்வு முடிவுகள் வெளிவந்த மறுநாளே தற்கொலை செய்து கொள்பவர்களாக பலியிடப்படுகிறார்கள்.

இன்றைக்கு அவர்களுக்கு கதை சொல்லக்கூட பாட்டிகள் இல்லாது போனார்கள்.
கதை சொன்ன பாட்டிகள் கதை கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள் சீரியல்களில்.

எதை வேண்டுமெனினும் மன்னிக்கலாம்.
ஆனால் மன்னிப்பே கிடையாது
மழலையைக் கொன்றவர்களுக்கு மட்டும்.

நன்றி : தீராநதி

காயமே இது…

 

‘Patriotism is the last resort for the Culprits.’ 

                                                   -மார்டின் லூதர் கிங்.

“என் தாய் நாடு இந்தியா…
இந்தியர் அனைவரும் எனது உடன்பிறப்புகள்…”படித்துக் கொண்டே போனான் மகன்.

அவன் படிக்கப் படிக்க சிரிப்பு வந்தது.

இது கர்நாடக இந்தியர்களுக்குப் புரிபடவில்லையே என்று.

காவிரி நீர் பங்கீடு குறித்த பிரச்சனை வந்தாலே போதும் நமது ‘தேசியக்’ கட்சிகளின் பாடு திண்டாட்டம்தான். கர்நாடகாவிலுள்ள காங்கிரஸ்காரர்கள் எல்லோரும் ஒட்டுமொத்தமாக திரண்டு ‘சொட்டு நீர்கூட கொடுக்கக்கூடாது’ என்று போடுவார்கள் தீர்மானம்.

கர்நாடக காங்கிரஸ் சொல்வது சரியா… 

தமிழக காங்கிரஸ் சொல்வது சரியா…

இதில் எது சரி…? வாயே திறக்காது அவர்களது ‘தேசியத்’தலைமை.

ஜனதா தளம் மட்டும் சும்மாவா… ஐக்கியமோ… ஐக்கியமற்றதோ… யாருக்கும் குறைந்தவர்களா என்ன…? எடுத்துவிடு அங்கொரு அறிக்கை… இங்கொரு அறிக்கை… இது குறித்து இவர்களது தலைமையும் கப்சிப்.

இந்தத் ‘தேசியச்’ சிக்கலில் சிக்கிக் கொள்ள விரும்பாத மற்ற தலைமைகளோ… ‘நயாகரா நீர் வீழ்ச்சியைத் தமிழகத்திற்குத் திருப்பிவிட வேண்டும்…

செவ்வாய் கிரத்தில் தண்ணீரைக் கண்டுபிடித்து தாமிரபரணியோடு இணைக்க வேண்டும்…’ என்றெல்லாம் அள்ளி வீசுவார்கள்.

காஷ்மீரிலுள்ள பண்டிட்டுகளுக்காக கண்ணீர் வடிப்பவர்கள் காவிரியையெல்லாம் கண்டுகொள்ளவே மாட்டார்கள் என்பது வேறு கதை. மொத்தத்தில் கேணையர்கள் நாம்தான்.

நமக்கு தேசபக்தியை டன் கணக்கில் ஊட்டோ ஊட்டென்று ஊட்டும் தேசிய ஒருமைப்பாட்டின் ஒட்டுமொத்த ஏஜண்டுகளோ இந்த விஷயத்தில் மட்டும் முக்காடு போட்டுக் கொண்டு ஓடி ஒளிந்து கொள்வார்கள்.
ஆக இவர்களது தேசீயம்… ஒருமைப்பாடு… எல்லாம் தமிழகத்திற்கு மட்டும்தான்.

தமிழ் சினிமாவைப் பொறுத்தவரை வித்தியாசமானதொரு‘தேசிய ஒருமைப்பாட்டு’ பார்முலாவே வைத்திருக்கிறார்கள்.

பார்த்திபனாகட்டும்… அர்ஜுனாகட்டும்… விஜயகாந்த் ஆகட்டும்…

முதலமைச்சர் என்றால் கடத்தப்பட வேண்டும்.

பிரதமர் என்றால் காப்பாற்றப்பட வேண்டும்… என்பதே அது.

இந்திய விடுதலைக்காவே போராடிய வ.உ.சி.யை பற்றிப் படம் எடுக்கும்போதுகூட ‘கப்பலோட்டிய தமிழன்’ என்றே எடுத்தார்கள்.

ஆனால் டிராபிக் போலீசைத் தட்டிக் கேட்கிற கிழடுக்குப் பெயர் ‘இந்தியன்’.

போதாக்குறைக்கு ’40 லட்சம் தமிழர்கள் ‘பிணைக் கைதிகளாக’ கர்நாடகாவில் இருக்கிறார்கள்…பெருமூச்சையும் கொஞ்சம் மெதுவாக விடுங்கள்…’ என்கிற ரகத்தில் வேதம் ஓதுகிறார் படையப்பா.

இது அரசு தூதரல்ல. தேவதூதரே போனாலும் தீர்க்கமுடியாத பிரச்சனை… ஆகவே 40 லட்சம் தமிழரின் பாதுகாப்புக்காக முறத்தால் புலி துரத்திய கூட்டம் வாயையும் மற்றதையும் மூடிக் கொண்டிருப்பது தான் தேசிய சேவை.

அரசியலைப் பொறுத்தவரை… ‘தேசிய’ அரசியலில் குப்பை கொட்டி விட்டு மாநிலக் கட்சியானவைகளும் உண்டு…

உள்ளூரிலேயே ஓணான் பிடிக்க முடியாத ‘ஜாம்பவான்கள்’ ‘தேசிய’ அரசியலை வெட்டி முறிக்கக் கிளம்பிய கதைகளும் உண்டு.

ஆனால் அப்பாவித் தமிழர்களைப் பொறுத்தவரை… ‘தேசிய ஒருமைப்பாடு…’ ‘இறையாண்மை…’ என்பதற்கெல்லாம் அர்த்தமே வேறு. 

 ஈழத்தைப் பொறுத்தவரை இலங்கையின் ‘இறையாண்மைக்குப்’ பங்கம் வராதவாறு உதை வாங்க வேண்டும்.

பம்பாயிலோ… கர்நாடகத்திலோ… என்றால் இந்தியாவின் இறையாண்மைக்கு எந்த பங்கமும் நேராமல் உதை வாங்க வேண்டும். 

எங்கு எவ்வளவு வாங்கினாலும் அங்கங்குள்ள அரசுகளின் இறையாண்மை பாதிக்கப்படாமல் வாங்கவேண்டும் என்பதே தேசபக்திக்கு அடையாளம்.

போங்கடா நீங்களும் உங்க தேசியமும்.

நன்றி: தீராநதி

என்றென்றும் தாடி….

தாடி மீதான காதல் எனக்கு எப்போது ஏற்பட்டது என்று துல்லியமாக யூகிக்க முடியவில்லை.

ஏழாவதோ எட்டாவதோ படிக்கும்போது கிளாஸ் லீடர் அரவிந்தனின் அடர்த்தியான மீசையும் அவனுடைய கிடார் வாசிப்பும் ரொம்பப் பிடிக்கும். போண்டா சிவாதான் சொன்னான்… ‘கன்னத்துக்கு சோப்புப் போடாம வெறும் பிளேடுல சொரண்டி உட்டா போதும் சீக்கிரம் மொளச்சிரும்’….

போண்டாவின் பேச்சைக்கேட்டு அப்பாவுடைய ஷேவிங் செட்டை எடுத்து… மேலும் கீழுமாக இழுத்துப் பார்த்ததில் அழுக்கு வந்ததுதான் மிச்சம்.

ஒரு வழியாக……
அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக முடி எட்டிப்பார்க்கும்போது வயது இருபதை எட்டிக் கொண்டிருந்தது.

பி.எஸ்.ஜி. கல்லூரியில் இறுதியாண்டு படிக்கும்போது பற்றி எரியத் தொடங்கி இருந்தது ஈழப்பிரச்சனை.
எங்கு பார்த்தாலும் ஊர்வலங்கள்…. கொடும்பாவி எரிப்புகள்…
ரயில் மறியல்… மாணவர் கொந்தளிப்புகள்…
அங்கிருந்து வரும் செய்திகள் ஒன்று – உள்ளத்தை உருகவைக்கும் அல்லது கொதிக்க வைக்கும்.

மாணவர் தலைவராயிருந்த நானும் கொதித்துப் போனதில் ஆச்சரியம் ஏதுமிருக்க வாய்ப்பில்லை. அன்றைக்கு பத்திரிக்கை நேர் காணல் ஒன்றுக்காக போராளி அமைப்பின் தலைவரைச் சந்திப்பதாக ஏற்பாடு.

அவர் பாலகுமார். ஈரோஸ் அமைப்பின் தலைவர்.

கோடம்பாக்கத்திலுள்ள மாடி அறை ஒன்றில் அவர்களது இயக்க அலுவலகம். பேட்டிக்கான எண்ணற்ற கேள்விகளை மனதுக்குள் வரிசைப்படுத்தியாறே அறையினுள்ளே நுழைகையில்
லுங்கி கட்டிய ஓர் இளைஞர் அறையைப் பெருக்கிக் கொண்டிருந்தார். முகத்தில் லேசான தாடி.

‘அவர் கூட்டி முடிக்கட்டும். அதுவரை அடுத்த அறையில் இருப்போம்… தேத்தண்ணி சாப்பிடுவீங்கதானே…?’ என்றவாறு அழைத்துப்போய் அமரவைக்கிறார் பார்த்திபன்.

சற்று நேரத்தில் உள்ளே நுழைந்த இளைஞரைக் காட்டி ‘இவர்தான் ஈரோஸ் பாலகுமார்’ என்று அறிமுகப்படுத்திய போது ஆடிப் போனேன் நான்.

சற்று நேரத்திற்கு முன்பு அறையைப் பெருக்கிக் கொண்டிருந்த அந்த தாடி வைத்த இளைஞரேதான் அவர்!

‘என்ன பார்த்திபன்… விளையாடுகிறீர்களா…?’ என்று கேட்டேன்.

‘ஏன்… உங்கட தலைவர்கள் மாதிரி தலையைச் சுத்தி ஒளிவட்டத்தோடு முன்னாலும் பின்னாலும் பத்து பேர் சூழ படையோடு வருவார் என்டா எதிர்பார்த்தீங்கள்?’ என்று சிரித்தபடி எதிரே அமர்ந்தார் பாலா.

கேட்கவந்த கேள்விகளெல்லாம் மறந்துபோய் உளறத் துவங்கியது உதடு.  ஏறக்குறைய மூன்று நான்கு மணி நேர கலந்துரையாடலுக்குப் பிறகு
ஒரு புதிய உறவொன்று பூத்த பூரிப்பில்…
எழும்போது கேட்டேன்… ‘தோழர் பாலா… உங்களோட போட்டோ ஒண்ணு..’.

‘நமது சனங்களுக்கு எங்களுடைய கருத்துகள்தான் முக்கியமே தவிர… புகைப்படங்கள் அல்ல…’ என்று மெலிதாக மறுத்தபடி அகன்ற அவரது பண்பு என்னுள்ளும் ஏகப்பட்ட மாற்றங்களை ஏற்படுத்தியது உண்மை.

தோழர் பாலாவின் பேச்சு…

அதைவிட… அவரது தாடி…

கோவை திரும்பும்போதே தாடிதான் இனி எனத் தீர்மானித்திருந்தது மனது.

முதலில் வீட்டில் கத்திக் கூச்சலிட்டாலும் இந்த ஒடுக்கு மூஞ்சிக்கு தாடியே தேவலை என்று விட்டுவிட்டார்கள்.
‘உன் நண்பர்களைச் சொல்… நீ யாரென்று கூறுகிறேன்’ என்பதைப் போல நட்பைப் பொறுத்து நாளாவட்டத்தில் எனது நடவடிக்கைகளும் மாறத் தொடங்கியது.

வீட்டில் மாட்டியிருந்த நடிகர்களது படங்களுக்குப் பதில்
உலக வரைபடமும்… கார்ல் மார்க்ஸும்.
அதிலும் குறிப்பாக அவரது தாடி…

நண்பன் கியூபட் ஒருமுறை கொடுத்த ‘கியூப புரட்சிகர யுத்தத்தின் கதை’ நூலைப் படித்துவிட்டு ஃபிடல் காஸ்ட்ரோவின் தாடியையே பல நிமிடங்கள் உற்றுப் பார்த்தபடி…

சர்வதேச புரட்சியாளன் சேகுவேராவின் நூல்களைப் படிக்கப்படிக்க அளப்பறிய காதல் அவன் மீது. வழக்கம் போல் அந்தத் தாடியின் மீதும்தான். அதிலும் அவருடைய மீசையும் தாடியும் இணையும் இடம் ரொம்பப் பிடிக்கும் எனக்கு.

ஆரம்ப நாட்களில் தாடிகுறித்த விசாரிப்புகள்தான் எங்கு போனாலும்.

‘என்ன… ஏதாவது உடம்பு சரியில்லையா?’ என்பவர்களுக்கு ‘அதெல்லாம் இல்லை… மூளையத்தான் வளர்க்க முடியலை… இந்த முடியவாவது வளர்க்கலாமேன்னுதான்…’ என்றும்
‘என்ன… ஏதாவது லவ் ஃபெயிலியரா?’ என்பவர்களுக்கு, ‘திருவள்ளுவருக்கென்ன காதல் தோல்வியா… தாடி விட்டிருந்தார்…?’ என்றும் பதில் தரவேண்டியிருந்தது.

ஏதாவது கல்யாணங்களுக்கோ, சாவுக்கோ போனால் சொந்தக்காரர்களுடைய நச்சரிப்பு தாங்கமுடியாது. ஏதோ இந்தியப் பொருளாதாரமே எனது தாடியால்தான் சரிந்து கிடப்பதைப் போலவும்… தாடியை எடுத்துவிட்டால் எல்லாம் சரியாகிவிடும் என்பது போலவும் தொணதொணக்க ஆரம்பித்துவிடுவார்கள். இவர்களது அபத்தமான கேள்விகளுக்குப் பயந்தே பல நிகழ்ச்சிகளுக்குப் போவதை ரத்து செய்யவேண்டி வந்தது. மொத்தத்தில் எதிர்ப்பு வலுக்க வலுக்க… தாடி மீதான எனது காதலும் வலுத்துக்கொண்டே வந்தது.

என் திருமணத்தின்போதும் தாடியுடன்தான் இருந்தேன்.

எண்பதுகளின் இறுதி………

துயரம் தோய்ந்த இரவுப் பொழுதொன்றில் பத்தொன்பதே வயதான ஹக்கீம் கோரமாகக் கிழித்தெறியப்படுவதில் துவங்குகிறது மதங்களின் மரண விளையாட்டு. அக்கீமுக்கு ஈடாக இன்னொரு உயிர் காவு கேட்கப்பட்டதில் கணேஷ் குதறப்பட… கணேஷ¤க்கு ஈடாக இன்னொன்று… அந்த இன்னொன்றுக்கும் ஈடாக மற்றொன்று எனத் தொடர்கிறது மரண விளையாட்டு.

தொண்ணூறுகளின் மத்தியில் கோவை மாநகர மக்கள் நிம்மதியை முற்றிலுமாகத் தொலைத்துத் தவிக்கத் துவங்கினர்.
எங்கு… எவர் எவரைத் தீர்ப்பார்களோ… பேருந்துகள் நிறுத்தப்படுமோ… பள்ளி சென்ற பிள்ளைகள் நடு வழியில் தவிக்குமோ…
ஆத்திரமும் அழுகையும் பொங்க அலையத் துவங்கும் சனம்.

இது வரையிலும் நேசபூர்வமான வாழ்க்கை நடத்திவந்த மக்கள் யாருக்கு யார் எதிரி எனப் புரிபடாது, ஒவ்வொரு சக மனிதனையுமே சந்தேகக் கண்கொண்டு பார்க்கத் துவங்க… சொந்த மண்ணிலேயே அந்நியராகிப் போயினர் அநேகர்.

அதுவரையிலும் ‘என்ன லவ் ஃபெயிலியரா…?’ என்று கேள்வி கேட்டவர்கள். நான் முஸ்லிமா… இந்துவா என அடையாளப்படுத்திக் கொள்ள மதத்தை மயிருக்குள் தேடத்துவங்கினர்.
அதையும் மீறி என்ன மதம் என்று கேட்டவர்களிடம்
முன்னைக் காட்டிலும் மூர்க்கத்தனமாக பதில் சொல்ல வேண்டி வந்தது – ‘மனுசன்’ என்று.

‘‘The Day After ’ என்றொரு படம்.

முதலில் –

அந்த ஊர் மக்களது அமைதியான வாழ்க்கை – அவர்களது சின்னஞ்சிறு ஊடல்கள் – நேசம் பொங்கும் தம்பதியர் – பரிவைப் பொழியும் பெரியவர்கள் – தும்பி துரத்தும் தளிர்கள்… என அரைமணி நேரமாக ஓடிக் கொண்டிருக்கும் படத்துக்கு நடுவே ஒரு குரல்… ‘படத்தைப் போடுங்கடா டேய்…’ என்று. தொடர்கிறது படம். சலசலக்கும் நீரோடையாக நெளியும் மக்களது வாழ்க்கையில் சூறாவளி சூல்கொள்ளப்போகிறது என்பதற்கு அடையாளமாக ஒரு குரல்…

ஆம். தியேட்டரில் ஒலித்ததைப் போலவே படத்திலும்…

‘கண்டம் விட்டுக் கண்டம் பாயும் ஏவுகணை ஒன்று ரஷ்யாவிலிருந்து புறப்பட்டு லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் நகரை நோக்கி வருகிறது. அதைப் போன்றே அமெரிக்காவிலிருந்தும் ஒரு ஏவுகணை ரஷ்யாவை நோக்கிப் புறப்பட்டு விட்டது…’ என அக்குரல் ஒலித்து முடிக்கும் முன்பே பூமியைப் பிளக்கிறது ஏவுகணை.

நாய்க்குடைக் காளானாக விண்ணை நோக்கி விரிகிறது புகை மண்டலம்.

வெப்பத்திலும் தீயிலும் ஆயிரக்கணக்கில் பொசுங்கிப்போன மக்கள்… எங்கும் இருள்… திரும்பிய பக்கமெங்கும் மரணஓலம்… கட்டடங்கள் தகர்ந்து – சாலைகள் சிதைந்து… நகர் முழுக்க மனித உடல்கள் தாறுமாறாக…
மருந்து, குடிநீர், உணவு, மின்சாரம் என எதுவுமின்றி நிர்க்கதியான மக்கள்… ரத்தம் போதாமையினால் அறுவை சிகிச்சையின் பாதியிலேயே உயிரை விடும் மக்கள்… உணவுப் பஞ்சம்… அதன் விளைவால் எழும் விபரீதங்கள். ஒரே ஒரு ரொட்டித் துண்டுக்காக ஒருவனைச் சுட்டுக் கொல்கிறான் மற்றொருவன்.

தியேட்டரில் முழு அமைதி.

தகப்பனை இழந்த மழலைகள் – மனைவியை இழந்த கணவன்… எங்கும் கூக்குரல். சிதைந்த ஊரில் வீட்டைத் தேடும் மனிதர்கள்.

ஒரு முதியவர், ஒருவழியாக தனது வீட்டைத் தேடிக் கண்டுபிடித்து நெருங்குகிறார். கூரை ஏதுமின்றி எலும்புக்கூடாகக் கிடக்கிறது அவரது வீடு. தீய்ந்துபோன பொருட்கள். மணலில் கயை விட்டுத் துழாவுகிறார். பல நிமிடத் தேடலுக்குப் பிறகு கிடைக்கறது. அவரது மனைவியின் டாலர் ஒன்று. இதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த மற்றொரு முதியவர் தட்டுத்தடுமாறி எழுந்து மெள்ள மெள்ள நெருங்கி வந்து தனது பாண்ட் பைக்குள் கையை நுழைக்கிறார். பைக்குள் இருந்து ஆப்பிள் ஒன்றை எடுத்து அந்தக் கிழவரிடம் நீட்ட… அவரும் அதை வாஞ்சையோடு வாங்கி கடித்துவிட்டு மீதியை மீண்டும் அந்த முதியவரிடமே நீட்டுகிறார்.

அவர் அப்படியே மணலில் சரிந்து மண்டியிட்டு மற்றவரைக் கண்ணீரோடு அணைத்துக் கொள்ள… இருவரும் ஒருபிடி மண்ணை எடுத்து கண்ணீர் பொங்க கீழே விடும்போது முடிகிறது படம்.

படம் முடிந்து வெளியில் வரும்போது… ‘ஏண்டா இப்பிடி சாதி, மதம்னு அடிச்சுக்கிட்டு சாகறீங்க…?’  என்று கத்தவேண்டும் போலத் தோன்றியது.

ஒரு மாதம் கழித்து மீண்டும் பழையபடி ‘பூதம்’ கிளம்பிவிட்டது ஊருக்குள்.

அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக தீ வைப்புகள். சில இடங்களில் கை கலப்புகள். குரூரமான கொலைகள்.

“டேய். மொதல்ல அந்தத் தாடியை எடுத்துட்டு வெளீல போடா…”- அம்மாவின் கெஞ்சல்.

வீடு – நட்பு அலுவலகம் என ஒரு இடம்கூட மீதமின்றி அன்பும் அழுகையும் கலந்த வேண்டுகோள்கள்.

“தயவுசெய்து எங்களுக்காகவாவது அந்தத் தாடியை எடுங்க…”

வேறுவழியின்றி ஒரு முடிவுக்கு வந்தவனாக… அப்பா விட்டுச் சென்ற ஷேவிங் செட்டைத் திறந்தேன். ஒவ்வொரு முறை கன்னத்தில் வைத்து இழுக்கும்போதும் கண்ணீர் தாரை தாரையாக பொத்துக்கொண்டு வந்தது. கண்ணீரோடு முடியும் கலந்து கன்னம் பிசுபிசுத்தது.
யாருக்காகவோ என் சுயத்தை இழந்துகொண்டிருந்தேன்.
கல்லூரிக் காலம், கல்யாணக்காலம் என எப்போதும் நான் நேசித்துவந்த அந்தத் தாடி….

பாலகுமார் – சேகுவேரா – மார்க்ஸ் – பெரியார் என ஒவ்வொருவரும் என் மனக்கண்ணில்…
‘மதமென்னும் பேய் பிடியாதிருக்கவேண்டும்’ என்ற வள்ளலாரை எப்படி மறந்து போயினர் எம் மக்கள்…?

கண்ணீரைப் போலவே பல்வேறு மகான்களுடைய எண்ணமும் அலையலையாக எனக்குள்.

‘சரி. ஒரு சிகரெட் பிடித்தாலாவது சற்று ஆறுதலடையலாம்’ என எண்ணி மழுங்கச் சிரைத்த முகத்துடன் வெளியில் வர…

‘டேய்… கடையை மூடுங்கடா…’ எனக் கத்தியவாறே ஒரு கும்பல்.
எதிரில் வந்த பேருந்து ஒன்றின் கண்ணாடிகள் சிலீர் என்று உடைந்து விழுந்தது. தலைதெறிக்க எதிர்த்திசையில் எல்லோரும் ஓட… என்னையறியாமல் நானும் ஓடிக்கொண்டிருந்தேன். கொஞ்சம் தூரம்கூட ஓடியிருக்க மாட்டேன்…

எதிரே எண்பது வயதான ஒரு பெரியவர்… ஒரு மழலையைப்போல் மெள்ள மெள்ள எதிரே வந்து கொண்டிருந்தார்.
அதிர்ந்துபோனேன். முக்கால் காலுக்கு ஒரு லுங்கி… நெஞ்சைத்தொடும் தாடி… குழி விழுந்த கண்கள்… கன்னம் மட்டும்  கொஞ்சம் உப்பலாக…

ஓட்டமாக அவரை நோக்கி ஓடி… “ஐயா… கொஞ்சம் திரும்பி நடங்கய்யா… அந்தப் பக்கம் ஒரு கூட்டம் வந்துக்கிட்டு இருக்கு… வேண்டாம்யா…” என கையைப் பிடித்துக் கெஞ்ச…
அந்தக் கிழவர் மிக நிதானமாக என்னை உற்றுப்பார்த்தார்.

பதட்டத்துடன் திரும்பிப் பார்த்தேன். தொலைவில் பத்துப் பதினைந்து பேர் ஒரு கடிகாரக் கடைக்கு தீவைத்துக் கொண்டிருப்பது தெரிந்தது.

”இல்ல தம்பி…. நீங்க தைரியமா போங்க” என்றார்.

“ஐயா… சொன்னாக் கேளுங்க. அந்தப் பக்கமெல்லாம் ஒரே பிரச்சனை. திரும்பி நடங்க…” – அதற்குள் அழுகை வேறு முட்டிக்கொண்டு…

“கவலைப்படாதீங்க தம்பி… எனக்கொண்ணும் ஆகாது. எல்லாத்தையும் அவன் பாத்துக்குவான்… நீங்க கிளம்புங்க” கிழவர் எதற்கும் மசியமாட்டார் என அந்த நொடியில் புரிந்துபோயிற்று.

பெரியவர் அந்தக் கூட்டம் வந்துகொண்டிருந்த திசையை நோக்கி
மெள்ள மெள்ள நடக்கத் துவங்கினார்.

மெல்லிய காற்றில் அசைந்தாடிய அவரது தாடி
ஒரு சேதியைச் சொல்லாமல் சொல்லியது…

அச்சம் தவிர்.

– ஆனந்த விகடன்                                                        5.12.1999

இது பகிரங்கக் கடிதம் அல்ல…

 முன் குறிப்பு: குமுதத்தில் வந்து கொண்டிருக்கும்
எனது “படித்ததும்….கிழித்ததும்” தொடரை
வாசிக்கிறீர்களா?

அது பற்றி உங்கள் விமர்சனங்களைச் சொன்னால்
என்னை மேலும் செழுமைப் படுத்திக் கொள்ள வசதியாக இருக்கும்.
எழுதுங்களேன் ஓரிரு வரியாவது….

இனிய நண்பர்களுக்கு,
முதலில் மன்னியுங்கள் என்னை.
சும்மாவே எனது “சுறுசுறுப்பு” சொல்லிக் கொள்ள வேண்டாம்.
போதாக்குறைக்கு கொஞ்சம் எழுத்து வேலையும்…
அவ்வப்போது வெளியூர்ப் பயணங்களும்
கூட சேர்ந்து கொண்டால் சொல்லவா வேண்டும்?.

நண்பர் கனகராஜ் கட்டுரைகள் அனைத்தையும்
யுனிகோடில் அடித்துக் கொடுத்து
எமது பெரும் சுமையைக் குறைத்திருக்கிறார்.

பதிவே போடாவிடினும் கூட ஒவ்வொரு நாளும் இத் தளத்தை
வந்து பார்வையிட்டுச் சென்ற எண்ணற்ற உள்ளங்களிடம்
மீண்டும் எனது மன்னிப்பினைக் கோருகிறேன்.

திங்களில் இருந்து இனி தொடர்ந்து சந்திப்போம்.

தோழமையுடன்,
பாமரன்