தம்பி பாலாக்களும்…… பாபாக்களும்……

ஸம்ஸ்கிருதம் என்பது பார்த்துப் பார்த்து ஸம்ஸ்காரம் பண்ணப்பட்ட…… அதாவது பழுதில்லாமல், வழுவில்லாமல் ரூபம் பண்னப்பட்ட பாஷை. ஆனாலும் முழுக்கவும் லோக ஷேமார்த்தமான ஸப்தங்களின்  மூலத்தைக் கொண்டே ஏற்பட்ட ஒரு பாஷை உண்டென்றால் அது வேத பாஷையான சந்தஸ்தான். லோகோபகாரமாக வந்த ஸப்தங்களை வைத்தே அதற்கு grammer முதலியவையும் இருப்பதாக ஸம்ஸ்காரம் செய்து, தேவ ஜாதியினர் ஸம்ஸ்கிருத பாஷையைப் பண்ணி அதில் பேசலானார்கள்.

– ஜகத்குரு சிறீ காஞ்சி காமகோடி சந்திரசேகேந்திர சரஸ்வதி சங்கராச்சாரிய ஸ்வாம்களின் “அருள்” உரை.

  

ஆக அப்பேர்ப்பட்ட தேவஜாதியினர் கண்டெடுத்த ஸம்ஸ்கிருத சப் டைட்டிலோடு அதாகப்பட்டது “ அஹம் ப்ரம்மாஸ்மி ”  என்கிற துணைத் தலைப்போடு துவங்குகிறது “நான் கடவுள்”.

‘நந்தா’ ராமேஸ்வரத்தில் ஆரம்பித்தது என்றால் இது காசியில் ஆரம்பிக்கிறது. எந்த ஊரில் இறந்தாலும் இங்கு கொண்டு வந்து எரித்தால் நேரடி “மோட்சம்” என்பதால் பலநூறு பிணங்கள் குறுக்கும் நெடுக்குமாய் வந்து போகின்றன.

ஜோசியக்காரனின் பேச்சை நம்பி பதினாலு வருடம் முன்பு சாமியார்களிடம் விட்டுச் சென்ற மகனை கூட்டிப்போக வருகிறான் அப்பன்காரன். “ மிச்சம் சொச்சம் இருக்கிற பற்றுகளையெல்லாம் அறுத்தெறிந்து விட்டுத் திரும்பி வா” என்று ‘ஆசிர்வதித்து’ அனுப்புகிறார் ஒரு ஜடாமுடி சாமியார். ஊர் திரும்பிய மகனை வைத்து வீடும்…… நாடும் படும்பாடுதான் மீதிப்படம்.

காசியில் காட்டப்படும் காட்சிகளும், ஊரில் ஒரு வேளை சோற்றுக்குக்கூட வக்கற்று இரந்துண்டு வாழும் மனிதர்களது அவலமும் பாலாவின் உழைப்பைப் பறைசாற்றுகின்றன. அதிலும் பிச்சை எடுத்து வாழும் மனிதர்களைக்கூட ஊர்விட்டு ஊர் பட்டுவாடா செய்வதும்…… நல்ல உடல் நிலையில் உள்ள அவர்களது உடல் உறுப்புகளைக்கூட ஊனமாக்கி பிச்சை எடுக்கவிடும் கொடூரமும்…… தமிழ்த் திரைக்கு மிக மிகப் புதிதான களங்கள். ஆனால் பாலாவின் அத்தனை உழைப்பும் ஜெயமோகன் கதையின் ஒரு சில அபத்தமான உள்ளடக்கத்தால் வீணாகிப் போனதுதான் கொடுமையிலும் கொடுமை.. படத்தைப் பார்த்து சட்டையைக் கிழித்துக் கொள்ளாதது ஒன்றுதான் பாக்கி. படம் முழுக்க சமஸ்கிருத சுலோகங்கள். அந்தக் குறையைப் போக்கும் வகையில் படம் பார்க்க வருபவர்களுக்கு இலவசமாக சமஸ்கிருத அகராதி ஒன்றினையும் கையில் கொடுத்திருக்கலாம்.

பல நாள் தவமிருந்து பெற்ற பிள்ளை மொதல் மொதலா வாயைத் தொறந்ததாம்…… “நீ எப்பம்மா தாலியறுப்பே?”ன்னு…… அப்படி காசியிலிருந்து கூட்டி வந்த தவப்புதல்வன் “எதுக்குடி பெத்தே……?” என்கிறான். அடுத்து அப்பனிடம் ஒரு போட்டோவைக் காண்பித்து “அவனா செத்தானா? இல்ல நீ கொன்னுட்டியாடா?” என்கிறான் இந்த “முற்றும் துறந்த முனிவன்.” பொதுவாக நாம் பார்க்கும் படங்களில் எப்படா கதாநாயகன் வருவான்? என்று காத்திருப்பது வழக்கம். ஆனால் இதில் கதாநாயகன் வந்துவிடக் கூடாதே என்று பயந்து கொண்டே படம் பார்க்க வேண்டியிருக்கிறது. வாயைத் திறந்தாலேயே சரம் சரமாய் சமஸ்கிருத சுலோகம், (இந்தத் “தமிழ்” படம் முழுக்க தமிழில் சப் டைட்டில் போடுகிறார்கள் என்பது கொஞ்சம் ஆறுதலான விசயம்)

கதாநாயகன் ருத்ரனின் குரு சாதா சாமியாரல்ல. “அகோரி” சாமியார். அது சரி…… அதென்ன “அகோரி” என்கிறீர்களா? அவர்கள் பிணங்களைக் கூட சாப்பிடும் சாமியார்களாம். அதுவும் கிடைத்த பிணங்களையெல்லாம் அல்ல. யார் யாரெல்லாம் “சொர்க்கத்துக்குப்” போக வேண்டும் என்று வேண்டி விரும்பி கேட்டுக் கொள்கிறார்களோ அவர்கள்தான் இவர்கள் சாய்ஸ். வாழ்க்கை குறித்து இந்த அகோரியின் வார்த்தைகளில் சொல்வதானால்…… “வசதி” என்பதும் “ஏழ்மை” என்பதும் “பூர்வ ஜென்மப் பலன்”. அந்த அகோரியின் வழியில் வந்த வளர்ப்பு மகன் ருத்ரனோ “எங்க துயரத்துக்கு விடிவே இல்லையா சாமி” எனக் கதறும் கதாநாயகியை “மரணத்தின் மூலமாக வாழ்வைக் காட்ட…… அவளின் குரல்வளையைக் கடித்துக் குதறி “துயர் துடைக்கிறான்”. “இந்த மரணம் அவர்களுக்குக் கிடைத்த வரம்” என்று பிளாஷ்பேக்கில் அகோரியின் அசரீரி ஒலிக்க…… வழக்கம்போல் தமிழ் சப்டைட்டில்..

படம் பார்க்கப் பார்க்க சின்ன வயதில் எனது அம்மாவுடன் சிவராத்திரிக்கோ…… வைகுண்ட ஏகாதசிக்கோ…… இரவு 1.30 மணிக்குப் போகும் படங்களெல்லாம் நினைவுக்கு வந்தது.

போதாக்குறைக்கு “என் தலை நிமிர்ந்தது இந்தப் படத்தைப் பார்த்து” என்று ரஜினிகாந்த்தின் சர்டிபிகேட் வேறு.

சரிதான்.
ஒகேனக்கல் கூட்டம் என்றால் நிமிரும் தலை……
தன் படம் கர்நாடகாவில் ரிலீஸ் என்றால் தானாகக் குனியும்.

காவிரி நீர்ப் பங்கீட்டுக்கான தனி ஆவர்த்தனம் என்றால் நிமிரும் தலை……
தனது படத்திற்கு மட்டும் விதிவிலக்கு கேட்டு தானாகக் குனியும்.

ரஜினிக்கு எப்போது தலை நிமிரும்…… எப்போது தலை குனியும் என்பதெல்லாம் பாலாவை விட தமிழ்நாட்டு மக்களுக்கு நன்றாகத் தெரியும்.

எல்லாம் சரி
ஆனால் மராட்டியத்தில் பிறந்த ரஜினிகாந்த்திற்கு வேண்டுமானால் தெரியாதிருக்கலாம். ஆனால் இந்த மண்ணில் பிறந்து வளர்ந்த பாலாவுக்கும் சித்தர்களை முதன்மைப்படுத்த எப்படித் தெரியாமல் போயிற்று ?.

வடக்கத்திய சாமியார்களைப் போல
சொர்க்கம்…… நரகம்……
இம்மை…… மறுமை……
முன்வினை…… பின்வினை…… செய்வினை…… என்றெல்லாம் உளறிக்கொண்டு திரியாமல்

சமூக அழுக்குகளைச் சுத்தப்படுத்தும் மீன்களாய்……
சாதியை, சமயத்தைச் சாடி……

சமூக விடுதலையை நாடி நின்ற சித்தர்களை முழுமையாகத் தெரியாததன் விளைவுதான் பாலா அகோரிகளைத் தேடி ஓட வேண்டி வந்திருக்கிறது. (அம்மாவிடம் பேசும் ஓரிடத்தில் மட்டும் சித்தரின் பங்களிப்பு இருக்கிறது)

தாடிவளர்த்து சடை வளர்த்து நல்ல
சந்நியாசியென்றொரு வேடமிட்டு
ஓடித்திரிந்த புலையாட்டை யிங்கே
யெப்பவதாரடா ஞானப்பெண்ணே?

  என்ற ஞானக்கும்மியை……

காலனைவென்ற கருத்தறிவாளர்க்கும்
கோலங்களேதுக்கடி குதம்பாய்
கோலங்களேதுக்கடி
  என்ற குதம்பைச் சித்தரை

பறச்சியாவதேதடா பணத்தியாவதேதடா
இறைச்சி தோலெலும்பிலும்
இலக்கமிட்டிருக்குதோ?
  என்ற சிவவாக்கியர்களிடம் எல்லாம்  இல்லாத ஞானமா இந்த அகோரிகளிடமிருக்கிறது?

புரிகிறது……
பாலாவுக்கு ரஜினியைப் பிடிக்கும்.
ரஜினிக்கு பாபாவைப் பிடிக்கும்.
அப்புறம் பாலாவுக்கு பாபாவைப் பிடிக்காமலா இருக்கும்?

ஏறக்குறைய ஐம்பத்தி ஏழு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வந்த “பராசக்தி” படத்தில் பிச்சைக்காரர்களின் மறுவாழ்வுக்காக போராடுவார் ஞானசேகரனாக வரும் ஏஸ்.எஸ்.ராஜேந்திரன்……

பிச்சைக்காரர்களது மறுவாழ்வு இல்லங்களுக்காக குரல் கொடுத்தது 1952 இல் வந்த பராசக்தி……

ஆனால் 2009 இல் வந்த நான் கடவுளோ பிச்சைக்காரர்கள் தங்கள் துன்பத்திலிருந்து விடுதலை பெற மரணம்தான் வரம் என்கிறது,

நல்லவேளையாக ……
இந்த மானுடத்தின் விடுதலையை நேசித்த காரல் மார்க்சுக்கும், மாவோவுக்கும் இந்த அகோரிகளைப் பற்றி தெரியாமல் போயிற்று.

ஒருவேளை தெரிந்து தொலைத்திருந்தால்……
ஏழை மக்களின் விடிவுக்காக வழங்கிச் சென்ற பொதுவுடமைச் சித்தாந்தத்தை தந்ததற்கு பதிலாக ……
எதிரே நின்று அலறும் அபலைகளின் குரல் வளையைக் குதறி எடுத்து “மகத்தான விடுதலையை” வாரி வழங்கியிருப்பார்களோ என்னவோ?

மொன்னை நாத்திகம் பேசுவது வெகு எளிதானது.
ஆனால் சமத்துவத்தையும், சமூக விடுதலையையும் முன்நிபந்தனையாகக் கொண்ட நாத்திகமே முழுமையானது. வெறும் மொன்னை நாத்திகம் எவ்வளவு ஆபத்தானது என்பதற்கு இந்தப் படமும் ஒரு உதாரணம்.

ஏழ்மைக்கும், வறுமைக்கும் ஊற்றுக்கண் முதலாளித்துவம்.
ஏழ்மையை ஒழிக்க வேண்டுமென்றால் சாகடிக்கப்பட வேண்டியது முதலாளித்துவம்.
ஆனால் ஏழ்மையை ஒழிப்பதற்கு ஒரே வழி
ஏழையையே ஒழிப்பதுதான் என்கிற புதிய தத்துவத்தைத் தந்திருக்கிறார் பாலா.

“ அஹம் ப்ரம்மாஸ்மி ”